Balkabağına dönen hayaller..

Çocukken masallar dinler onlara kapılırdık. Genelde baş karakterin kendimiz olduğunu düşünüp hayaller kurardık. Ve büyüdük yavaş yavaş.. Öyle zamanlar geldi ki başımıza, kurulan hayallerin hepsi suya düşmüştü. Narkissos un suya bakışı gibi baktığımızda onlara “ah ne güzellerdi” diye bile geçirmişizdir çoğu zaman içimizden. Fakat çanlar çalmıştır. Ve o hayaller balkabağına dönüşmüştü. Tekrar bir perinin ona dokunuşu olmaksızın geri gelmeyeceklerdi.

Böyle zamanlarda iki seçeneği olur insanın. Ya yeni hayallerle yürümek ya da bir prensin sana “ayakkabını denetmesi”.. Her ikisi de birbirinden zor üstelik.

Prens dediğim illa bir karşı cins ya da bir insan değil. Yani aynı hayale dönmek için sunulan başka bir imkandan bahsediyorum. Gelmeye çalıştığım şey şu, büyümek bir çoğu zaman acı vericidir ve sanırım büyümek masallardan vazgeçmek değil, masallara ek sonlar yazılmasıdır.